Powered By Blogger

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Κι αν ο Νικήτας ήταν γκέι?


Απολύτως φανταστικό σενάριο: τρεις τυχαίοι Έλληνες πολιτικοί, πχ ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής και ο πρώην Υπουργός Παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος, ήταν gay. Και μία μέρα έβγαιναν από την "ντουλάπα", και δήλωναν ανοιχτά και "περήφανα" gay. Θα μπορούσαν άραγε ποτέ να επανεκλεγούν; Αν το έλεγαν μάλιστα όταν ξεκινούσαν την πολιτική τους καριέρα, θα είχαν τις ίδιες ελπίδες να εκλεγούν, ή θα οδηγούνταν στην πολιτική αυτοκτονία; Μήπως θα ήταν προς το συμφέρον τους το να προσποιηθούν τους ετεροφυλόφιλους και να ζήσουν μία διπλή ζωή μέσα στο ψέμα και την υποκρισία; Ανήμερα του Athens Gay Pride Parade, πόσο "περήφανοι" μπορεί να είναι οι gay πολιτικοί στην Ελλάδα σήμερα;


Κάποιος μπορεί να καταφύγει στην άρνηση, Κάποιος μπορεί να πει, μα τι συζητάμε, αφού δεν γνωρίζουμε ούτε έναν gay πολιτικό στην Ελλάδα. Η δήλωση αυτή, αν γίνει σοβαρά, θυμίζει την ανατριχιαστική δήλωση του μεγάλου προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Προέδρου του Ιράν Αχμαντινετζάντ, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν στη Νέα Υόρκη γιατί δεν σέβεται, μεταξύ άλλων, τα δικαιώματα των gay στο Ιράν, φέρεται να απάντησε "μα δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στον Ιράν"!

Στην Ελλάδα; Υπάρχουν gay και λεσβίες; Προφανώς και υπάρχουν. Υπολογίζονται στο 5-10% περίπου του πληθυσμού, αν και για πολλούς λόγους είναι σχεδόν αδύνατον να εκτιμήσεις με ακρίβεια. Είναι παντού γύρω μας, σαν κι εμάς τους straight. Ολόιδιοι, μονάχα λίγο διαφορετικοί. Γνωρίζουμε όλοι gay καλλιτέχνες, σχεδιαστές μόδας, χορευτές ή κομμωτές (το στερεότυπο). Γνωρίζουμε όμως πολλοί από εμάς και έχουμε φίλους και gay δικηγόρους, gay αρχιτέκτονες, gay δημοσιογράφους, οικονομολόγους και traders. Υπάρχουν "περήφανοι" gay, που έχουν βγει από τη "ντουλάπα". Κι υπάρχουν gay που ακόμη το κρύβουν, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή από τους πιο συντηρητικούς συγγενείς, φίλους, συναδέλφους.

Έλληνες πολιτικοί όμως; Υπάρχουν; Στους 300 του Κοινοβουλίου θα έπρεπε τώρα που το σκέφτομαι να έχουμε, σύμφωνα με τις πιθανότητες, τουλάχιστον 15-30 βουλευτές gay και λεσβίες. Από το 1974 έχουν καθήσει στα βουλευτικά έδρανα περίπου 1500 Έλληνες (1191 ήταν μόνο μέχρι το 2004, σύμφωνα με τον Χάρτη της Μεταπολίτευσης των Τζιοβάρα-Χιώτη). Άλλοι 100 βουλευτές gay και λεσβίες τα προηγούμενα 36 χρόνια δηλαδή, τουλάχιστον. Που κρύβονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Και, το σημαντικότερο, γιατί κρύβονται ακόμη; Γιατί (αν δεν κάνω λάθος) δεν έχει βγεί ποτέ κανείς βουλευτής δημοσίως να δηλώσει "περήφανος" gay;

Ας μην υποκρινόμαστε. Δεν το κάνουν γιατί εκτιμούν πως θα ήταν μάλλον καθαρή πολιτική αυτοκτονία. Η προκατάληψη και το αρνητικό στερεότυπο για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δυστυχώς παραμένει ισχυρό. Στο (μη επιστημονικό) internet poll που ξεκινήσαμε στο newstime.gr την Παρασκευή, με καταμετρημένες τις ψήφους άνω των χιλίων ατόμων, περίπου το 17% απαντά πως σίγουρα δεν θα ψήφιζε έναν gay πολιτικό, γιατί "η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, διαστροφή κι αρρώστια"! Ένα άλλο 20% μας απάντησε πως μάλλον δεν θα ψήφιζε έναν gay πολιτικό, γιατί "εκείνος είναι ελεύθερος να είναι gay, αλλά κι εγώ είμαι ελεύθερος να μην τον ψηφίσω"!


Αν πάμε τώρα σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, τα πράγματα για έναν gay Έλληνα πολιτικό γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Στον ΛΑ.Ο.Σ, έχει ενδιαφέρον η αντίδραση που προκάλεσε η προοπτική της υποψηφιότητας του "περήφανου" Ηλία Ψινάκη στο εσωτερικό του κόμματος. Αν και οι ενστάσεις, πχ από τον Άδωνι Γεωργιάδη, δεν αφορούσαν επισήμως το αν ο κύριος Ψινάκης είναι gay, είναι μάλλον βέβαιο ότι αρκετοί ψηφοφόροι του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον Ηλία τον "αμαρτωλό".

Στη Νέα Δημοκρατία, ειδικά στη Λαϊκή Δεξιά του Σαμαρά, τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Απλά, εκεί έχουν περάσει τις αντιλήψεις και τις προκαταλήψεις τους για την ομοφυλοφιλία με ένα βερνίκι politically correct καθωσπρεπισμού. Ξέρει πολύ καλά ο κάθε Νεοδημοκράτης πολιτικός πως δεν θα μπορούσε να δηλώσει ανοιχτά gay χωρίς να τον ξεγράψει ένα μεγάλο μέρος της γαλάζιας βάσης, που ζητά από τον πολιτικό να υπερασπίζεται ακόμη τις αρχές "πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια". Πολλοί Νεοδημοκράτες είναι "παραδοσιακοί". Δεν θα συγχωρούσαν "διασταλτικές" ερμηνείες του τι συνιστά αμαρτία και τι συνιστά οικογένεια. Αλλά και στα άλλα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, συχνά στη θεωρία μόνο προοδευτικά, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ίσως τόσο άσχημα, αλλά δεν είναι και πολύ καλύτερα. "Περήφανος" gay βουλευτής ούτε κι εκεί εμφανίζεται.

Ντροπή μας λοιπόν. Γιατί αν ένας άνδρας ή μία γυναίκα θέλουν να προσφέρουν στα κοινά, κι είναι έξυπνοι, τίμιοι κι εργατικοί αλλά τυχαίνει να είναι gay ή λεσβία, η κοινωνία τους οδηγεί στο περιθώριο και στο ψέμμα. Δεν τους ενθαρρύνει να είναι ούτε ειλικρινείς ούτε "περήφανοι". Αλλά και οι ίδιοι οι gay πολιτικοί μας έχουν ευθύνες. Το ξέρουμε πως είναι ήδη αρκετοί μέσα στη Βουλή. Αντί να κρύβονται άλλο, ας βγουν από τις ντουλάπες κι ας κάτσουν επιτέλους στα έδρανα. "Περήφανοι". Μέχρι να βρουν το κουράγιο, και μέχρι η ελληνική κοινωνία να ξεπεράσει τα ταμπού και τις προκαταλήψεις της και στο θέμα αυτό, "περήφανοι" gay θα μπορούν να βλέπουν το Κοινοβούλιο μόνο απέξω, Gay Pride Parade,




ΥΓ: Μακάρι να εμφανιζόταν και στην Ελλάδα ένας Harvey Milk, ένας πολιτικός που, σαν τον υπέροχο ήρωα της ομώνυμης βραβευμένης ταινίας με τον Σων Πεν, να είχε τη δύναμη να κατέβει ως υποψήφιος στην κεντρική πολιτική σκηνή και να κριθεί για τις ιδέες του (χωρίς όμως να κινδυνεύει να δολοφονηθεί). Μακάρι να βρισκόταν ένας δήμαρχος σαν τον δήμαρχο Παρισίων Μπερτράν Ντελανοέ που να δηλώσει ανοιχτά και "περήφανα" gay, και να μην κρίνεται αρνητικά για αυτό, αλλά να κρίνεται θετικά ή αρνητικά για τις δεξιότητες και τη δράση του. Μακάρι ένας υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, σαν τον Νικήτα Κακλαμάνη (τυχαίο το παράδειγμα), αν ήταν gay, να έλεγε πως "ήρθε η ώρα, έστω και τώρα, στο τέλος της πολιτικής μου καριέρας, να βγω από την ντουλάπα. Κι ας φοβάμαι το πολιτικό κόστος, κι ας μου γυρίσουν την πλάτη οι συντηρητικοί δεξιοί ψηφοφόροι μου. Θα το κάνω γιατί δεν ντρέπομαι για το ότι είμαι gay. Θα το κάνω για να δώσω κουράγιο σε όλους εκείνους τους νέους εκεί έξω, gay και λεσβίες, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στα κοινά, να βοηθήσουν τον τόπο τους με το να ασχοληθούν με την πολιτική, αλλά φοβούνται και καταπιέζονται, από τη μάνα τους, τον πατέρα τους, τους φίλους και του συναδέλφους τους, από την κοινωνία ολόκληρη".

Εν έτει 2010, ζητείται ελπίς. Ζητείται Έλληνας πολιτικός, "περήφανος"...

Από το site newstime.gr Γράφει ο Γιώργος Νικολόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου