Αντίσταση στην ηλιθιότητα ή ένα παιχνίδι για μεγάλους?

Χθες το μεσημέρι, μου ήρθε πρόσκληση, για την Facebook Cartoon Profile Photo... και δεν κρύβω πως για λίγο, μπήκα στον πειρασμό να το κάνω κι εγώ.

Αλλά αντιστάθηκα!

Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα υπερισχύει αυτό που ο Φρόυντ ονόμαζε «ψυχολογία του πλήθους», σε μία πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook.



Μιλάμε για χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι ακολουθούν κάποιους influencers, μιμούμενοι τις πράξεις τους. Το εντυπωσιακό βέβαια εδώ, είναι πως μιλάμε για ΑΛΥΣΙΔΩΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Δηλαδή μία φάση στην οποία «παρακολουθείς» κάτι να συμβαίνει, παραξενεύεσαι και περιμένεις το «τσαφ», για να μπεις και εσύ στο παιχνίδι.

Θυμάστε την ιστορία με τα σουτιέν; Την ιστορία με το μέρος που αρέσει στις γκόμενες να… αφήνουν το τσαντάκι τους; Την ιστορία με τους κάγκουρες που έγραφαν νούμερα τύπου «25″, «30″ κτλ; - Ε, τώρα ήρθε η στιγμή για τα cartoon


Αντισταθείτε στη δικτατορία των απόλυτα ηλιθίων. Φτιάξτε μία φωτογραφία μόνοι σας, ή χρησιμοποιήστε την παραπάνω που ετοιμάσαμε, που είναι και στο κλίμα των cartoon!

Ας γίνουμε εμείς τα μαύρα πρόβατα! Επίσης όσοι bloggers θέλουν, μπορούν να υποστηρίξουν την Καμπάνια!

neolaia.gr

Δεν θα πω όχι για την "ψυχολογία του πλήθους" που είπε ο Φρόιντ...αλλά γιατί να μην το δούμε αλλιώς? Άλλος θα το δει σαν ηλιθιότητα και άλλος σαν παιχνίδι.
Άλλωστε και ποιος δεν θέλει να ξαναγίνει παιδί? Να νιώσει για λίγο τη νιότη. Τα καρτούν χαρακτηρίζουν τη παιδική ηλικία και την αθωότητα εκείνων των χρόνων... Οπότε ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά έστω και με κάτι ηλίθιο όπως αυτό.
Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις, και είναι πως το βλέπει ο καθένας.
Κάποια στιγμή έγινε κάτι και δεν μιλούσα σε ένα άτομο γιατί το θεωρούσα ρουφιάνο. Οι φίλοι μου, μου έλεγαν..."ρε συ μίλα στο "χ" άτομο, είμαστε σε έναν χώρο είναι μαλακία να έχεις τέτοια συμπεριφορά,έστω πες ένα "γεια". Εγώ πάλι από πλευράς μου, θεωρούσα υποκριτικό και επιπλέον χυδαίο να λέω καλημέρα σε αυτό το άτομο και από πίσω να το βρίζω. Οπότε θεώρησα προτιμότερο να μην του λέω καλημέρα, άλλωστε δεν το ένιωθα.
Οι φίλοι μου απ' την άλλη, σκεπτόμενοι ότι θα χαλούσε το κλίμα που είχαμε στο χώρο, έκαναν αστειάκια, του ψιλομιλούσαν κτλ και ο λόγος ήταν απλά για να μην υπάρχει κακό κλίμα και επειδή έπρεπε να είμαστε ομάδα. Το "χ" άτομο όμως δεν το είδε έτσι...απλά είδε πως οι φίλοι μου ήταν υποκριτές και μουλωχτοί επειδή ακριβώς του λέγαν καλημέρα και του κάναν αστειάκια.
Όλη αυτή η ιστορία..για να καταλήξω σε αυτό που είπα και παραπάνω... ότι ο καθένας βλέπει κάτι όπως θέλει να το δει..ενώ αν άνοιγε τα μάτια του θα το έβλεπε και από την άλλη πλευρά!

Στέλιος Αραμπατζής