Κάθε φορά που το κράτος του Ισραήλ ξεπερνά όλα τα όρια στις αντιδράσεις του απέναντι στους υπαρκτούς ή κατασκευασμένους εχθρούς του, επανέρχεται στο προσκήνιο το φλέγον ζήτημα της στάσης του πολιτισμένου κόσμου. Οι δυτικές κυβερνήσεις, όταν δεν κρατούν ίσες αποστάσεις από τα θύματα και τους θύτες, εκδίδουν ήπιες αποδοκιμαστικές ανακοινώσεις, ενώ η αμερικανική διοίκηση παγίως συστήνει ψυχραιμία και σύνεση στις αντιμαχόμενες πλευρές και συστηματικά σαμποτάρει όλες τις απόπειρες των διεθνών οργανισμών να καταδικαστεί το Ισραήλ. Η ασυλία που απολαμβάνει το Ισραήλ από το διεθνές σύστημα είναι εξοργιστική. Καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν έχει αυτό το προνόμιο.
Είναι ένα κράτος που κατέχει παράνομα εδάφη κι όμως η ευαισθησία των μεγάλων δυνάμεων είναι είδος εν ανεπαρκεία. Εξαναγκάζει τους Παλαιστίνιους να ζουν κάτω από συνθήκες αθλιότητας και οι κυρίαρχοι του κόσμου τούτου σφυρίζουν αδιάφορα. Αποδεδειγμένα κατέχει πυρηνικά όπλα κι όμως η πίεση των Η.Π.Α ασκείται μόνο προς το Ιράν και τη Β. Κορέα, τα κράτη-παρίες κατά την ανάλυση του αμερικανικού δόγματος εξωτερικής ασφάλειας. Επί αιώνες υπήρξε ένας λαός χωρίς κράτος, ωστόσο την ίδια στιγμή αρνείται το δικαίωμα σ’ έναν άλλο λαό να αποκτήσει τη δική του κρατική υπόσταση.
Υποστηρίζει ότι είναι το μόνο δημοκρατικό κράτος της περιοχής, αλλά αντιμετωπίζει τους Άραβες υπηκόους του σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας και χαρακτηρίζει προδοτικές όλες τις φωνές από το εσωτερικό του που το εγκαλούν για αυταρχισμό. Καταγγέλλει για τρομοκρατία τους αντιπάλους του, χρησιμοποιεί όμως τα ίδια μέσα προκειμένου να εξουδετερώσει κάθε αντίσταση (μαζική βία στη λωρίδα της Γάζας, επιλεκτικές δολοφονίες στελεχών του παλαιστινιακού κινήματος).
Από πού αντλεί την ισχύ του;
1) Εκμεταλλεύεται την τεράστια δύναμη του εβραικού λόμπι στην Αμερική. Κανένας πρόεδρος των Η.Π.Α δεν τόλμησε να συγκρουστεί μαζί του. Η εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α από τη δεκαετία του ’60 και μετά κινείται στη βάση της υπεράσπισης των συμφερόντων του Ισραήλ. Όπως αναφέρουν οι καθηγητές Τ. Μίρσχαιμερ και Σ. Ουόλτ στο βιβλίο τους «Το Ισραηλινό λόμπι και η πολιτική των Η.Π.Α» [εκδόσεις ‘Θύραθεν’] που ξεσήκωσε σάλο όταν κυκλοφόρησε, «μολονότι δεν φτάνουν καν το 3% του πληθυσμού, οι Εβραίοι ψηφοφόροι προσφέρουν μεγάλα χρηματικά ποσά για την προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων και των δύο κομμάτων. Το λόμπι προσπαθεί να εξασφαλίσει το ότι σε κάθε δημόσιο λόγο ή διάλογο θα παρουσιάζεται θετική η εικόνα του Ισραήλ… Ο σκοπός του είναι να εμποδίσει να ακουστούν ισότιμα στην πολιτική αρένα τα επικριτικά σχόλια».
2) Αξιοποιεί με δεξιοτεχνία τα ενοχικά αισθήματα της Δύσης, εργαλειοποιώντας την υπόθεση του ολοκαυτώματος. Ποντάρει, και σε αρκετές περιπτώσεις κερδίζει, στο χαρτί του αντισημιτισμού. Όποτε μια ευρωπαική κυβέρνηση διατυπώνει ισχυρές αντιρρήσεις για τις επιλογές της ισραηλινής διοίκησης ενεργοποιείται ένας πανίσχυρος μηχανισμός δαιμονοποίησης, ο οποίος, με δύναμη κρούσης κυρίως τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, εντάσσει κάθε κριτική (ακόμη και την αυτονόητη) στη λογική της χιτλερικής τελικής λύσης. Οι συνειρμοί λειτουργούν αθωωτικά.
3) Διακινεί με επιμονή τη θεωρία της περικύκλωσης από εχθρούς που έχουν ως στρατηγικό στόχο να το αφανίσουν. Το κάνει με κραυγαλέο τρόπο, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι χωρίς επιχειρήματα. Και ο ηγέτης του Ιράν Αχμαντινετζάντ και οι οργανώσεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι το κράτος του Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί. Πάνω στο φανατισμό των αντιπάλων του χτίζει τη δική του επιθετική πολιτική, η οποία εισπράττεται από μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης ως αγώνας επιβίωσης του κράτους.
Για να καταλάβουμε πώς έχει διαμορφωθεί στην πορεία του χρόνου ο ψυχισμός των Ισραηλινών παραθέτουμε το εξής περιστατικό: «ένας βουλευτής την εποχή του πολέμου των Έξι ημερών απέδωσε με εξαιρετική συμπύκνωση τον ψυχισμό των Ισραηλινών: ‘δεν ήμασταν τόσο λίγοι όσο λένε. Στο πλάι μας πολεμούσαν τα έξι εκατομμύρια [σ.σ τα θύματα του ολοκαυτώματος], που ψιθύριζαν στ’ αυτιά μας την ενδεκάτη εντολή: ου φονευθείς, την εντολή που παραλείφθηκε στο όρος Σινά, αλλά που μας δόθηκε στην πρόσφατη μάχη του Σινά» [από το βιβλίο του Σ. Ζουμπουλάκη «Στη σκηνή του κόσμου» [εκδ. Εστία].
Προφανώς η ενδεκάτη εντολή είναι ισχυρότερη από την έκτη, «ου φονεύσεις». Ο περιούσιος λαός έρχεται να «συμπληρώσει» τα κενά που άφησε ο Θεός του. Ωστόσο και οι άλλοι Θεοί μπορούν να γίνουν εξίσου δολοφονικοί όταν ερμηνευθούν αυθαίρετα από φονταμενταλιστικές γραφίδες. Ο Μπιν Λάντεν είναι η πιο εύγλωττη απόδειξη. Στα χέρια των «καθαρών» οι θρησκείες μπορεί να γίνουν δρεπανηφόρα άρματα.
Γράφει ο Τάσος Παππάς για το Newstime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου