«Ένας κρατούμενος στο Ε.Κ.Κ.Ν.Α. είναι ένας εγκληματίας, ένας δολοφόνος, ένας έμπορος ναρκωτικών, ένας ανόητος ληστής, όλα τα κακά που δεν πρόκειται να τα δεχτεί η κοινωνία και που δεν πρόκειται να επανενταχθεί ποτέ ξανά σ’ αυτήν, κι ας έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι ένα στίγμα όπου οι άνθρωποι της κοινωνίας ονομάζουν «ταμπέλα».
Δεν σκέφτεται κανείς γιατί αυτός ο εικοσάχρονος ή δεκαεξάχρονος έφηβος, ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιδί (ένα ανόητο ίσως παιδί), δίχως να το καταλάβει φορτώθηκε τα λάθη των γονιών του, των φίλων του, του εαυτού του και στράφηκε προς ένα δρόμο που έκανε τον πόνο πιο ευχάριστο.
Ναρκωτικά: κάτι θέλουμε να έχουμε και κάτι να ξεχάσουμε, μέχρι που σιγά σιγά με τον τρόπο της η ζωή μας διώχνει απ’ την ζωή της. Με αποτέλεσμα να χάνεις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό σου. Μόνο όταν πονάς ξυπνά η αγάπη για τον εαυτό σου και διαλέγεις να ληστέψεις, να ζητιανέψεις, και το αντίθετο, πολλοί είναι στα φανάρια, μεγάλοι και μικροί, πολλοί είναι και στις φυλακές, μεγάλοι και μικροί, και κανείς δεν ρωτά για αυτούς ούτε … με ένα «γιατί;», ούτε … ούτε με ένα «πως;», κατέληξαν έτσι.
Απλά τους βλέπουμε καθημερινά, έχουν γίνει ο εφιάλτης μας. Κάποιος όμως έχει χάσει τον φίλο του, τον κολλητό του, από υπερβολική δόση και δεν μπορεί πια κανείς να τον βοηθήσει. Ή κάποιος άλλος σκότωσε άνθρωπο, έναν δικό του άνθρωπο επειδή ήταν τυφλωμένος. Δεν έβλεπε. Και όταν είδε έγινε ένα εικοσάχρονο παιδί έτοιμο και πρόθυμο να πεθάνει γιατί δεν αντέχει να ζει με τις τύψεις του. Που μαζί με το φίλο του σκότωσε και την ζωή του … Ένας φαύλος κύκλος από «γιατί;». Γιατί ποτέ δεν βρέθηκε … κάποιος να τον αγκαλιάσει και να τον αγαπά … Όπως αγκάλιασε και αγάπησε αυτός … τον θάνατο του.
Εκείνος βέβαια θεωρεί ότι επειδή δεν υπήρχε ποτέ, δεν θα υπάρξει και ποτέ γιατί … όλο και μεγαλώνει ο κουβάς με την λάσπη, και όλο μικραίνει ο άνθρωπος μπροστά στα μεγάλα όνειρά του. Γιατί όσο όλοι οι άλλοι τον αφήνουν έξω απ’ τον κόσμο τους άλλο τόσο εκείνος μένει στο δικό του κι άλλο τόσο θέλει να πιστεύει πως κάποια στιγμή αυτή τη δεύτερη ευκαιρία θα’ναι πιο εύκολη να την αποκτήσει…»
Υ.Γ.1 Ο Γιώργος μου ζήτησε να δημοσιεύσω το κείμενο του. Αφού δεν το ήθελε καμία εφημερίδα, το βάζω εδώ.
Υ.Γ.2 Ο Γιώργος βρίσκεται τα τελευταία 3 χρόνια στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.
Διαβάσαμε στο silentcrossing.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου